O książce: rok / Znany naukowiec i rewolucjonista, członek Komitetu Wykonawczego Woli Ludowej, honorowy akademik Nikołaj Aleksandrowicz Morozow (1854–1946) wydana w 1924 r. –1932. wielotomowe studium „Chrystus”, w którym radykalnie zrewidowano tradycyjne poglądy na temat starożytnej historii ludzkości. Przepisy Morozowa zostały w zasadzie całkowicie odrzucone przez historyków, bez jakiejkolwiek analizy i wiadomo, dlaczego autor zapoznał się z twórczością Morozowa w 1965 r., lecz jego próby omówienia swoich rozważań z zawodowymi historykami nie dały żadnego rezultatu. Wszystko skończyło się mniej lub bardziej wulgarnymi przekleństwami i stwierdzeniami typu „to nie może się zdarzyć, bo to nigdy nie może się zdarzyć!” L.N. Gumilow zareagował najgrzeczniej, oświadczając: „My, historycy, nie wtrącamy się w matematykę i prosimy was, matematycy, abyście nie wtrącali się w historię!” W zasadzie ma rację – naukę powinni rozwijać specjaliści i tylko specjaliści, ale jednocześnie specjaliści muszą jasno i przekonująco odpowiadać na kłopotliwe pytania laików i wyjaśniać im, gdzie się mylą. Tego właśnie autor nie mógł uzyskać od historyków-specjalistów, M.M. Postnikow musiał sam się dowiedzieć, o co tu chodzi, i stopniowo doszedł do wniosku, że Morozow pod wieloma względami miał rację i to nie Morozow się mylił, ale nauka historii, która gdzieś wtedy w XVI wieku poszła w złym kierunku w wyniku prac Skaltera i Petawiusza, opierając się na wynikach tych badań, wybitny matematyk, laureat Nagrody Lenina, profesor Michaił Michajłowicz Postnikow. przeczytał (w gronie matematyków, w tym A.T. Fomenko, A.S. Miszczenki i innych) cykl wykładów z historii starożytnej, na podstawie których w 1977 roku powstał rękopis tej książki.